Pierwsza publikacja nieznanego dzieła J.R.R. Tolkiena. Przed laty J.R.R. Tolkien ułożył własną wersję wielkiej legendy z czasów starożytnej Północy. Nadał jej formę dwóch związanych ze sobą poematów, zatytułowanych äNowa pieśń o Völsungachö oraz äNowa pieśń o Gudrunö. Nigdy ich wcześniej niepublikowano. W äPieśni o Völsungachö przedstawiony jest rodowód wielkiego bohatera Sigurda, który zabił słynnego smoka Fafnira i przywłaszczył sobie jego skarb; pieśń opowiada o tym, jak Sigurd obudził walkirię Brynhildę, śpiącą w otoczeniu ściany z płomieni, oraz o ich zaręczynach; o jego przybyciu na dwór wielkich książąt Niflungów (zwanych także Nibelungami), z którymi zawarł braterstwo krwi. Na ich dworze zrodziła się wielka miłość, ale i wielka nienawiść, sprowadzona na bohaterów przez czarodziejkę, matkę Niflungów, kobietę biegłą w sztukach magicznych, umiejącą zmieniać postać i sporządzać eliksiry zapomnienia. Tragedia Sigurda i Brynhild oraz Gunnara Niflunga i jego siostry Gudrun, przedstawiona w obrazach pełnych dramatyzmu, kończy się zamordowaniem Sigurda przez jego braci krwi, samobójstwem Brynhild i rozpaczą Gudrun. Druga pieśń opowiada los Gudrun po śmierci Sigurda: małżeństwo zawarte wbrew jej woli z potężnym Atlim, władcą Hunów (historycznym Attylą), morderstwo, które Atli popełnia na braciach żony, wielkich Niflungach, oraz odrażającą zemsta Gudrun. J.R.R. Tolkien oparł swoją wersję głównie na dogłębnej znajomości dawnej poezji norweskiej i islandzkiej, znanej jako äEdda poetyckaö (a w przypadku, kiedy nie zachowała się żadna stara poezja, czerpał z późniejszego dzieła prozatorskiego äSaga o Völsungachö). Christopher Tolkien.